- Killing the world 05:22
- Sanctuary 05:24
- Living on the edge 05:03
- Speed thrills 03:03
- Laws of retaliation 10:15
- Screamin' for mercy 04:56
- Premonition 02:23
Την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το διαμάντι, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όντως πρόκειται για διαμάντι. Την δεύτερη φορά, άρχισα να καταλαβαίνω πως τα πράγματα είναι σοβαρά. Το βρετανικό κουαρτέτο που ακούει στο όνομα Talion, δεν αστειεύεται. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν τελείωσαν τα 36 περίπου λεπτά του δίσκου. "Δεν είναι δυνατόν!" είπα στον εαυτό μου. 36 λεπτά βίαιης επίθεσης, ταχύτητας και τεχνικής. Και σημειώστε ότι παίζουν Power Metal. Το θέμα είναι το εξής: ο παρών δίσκος βγήκε το 1989, έναν χρόνο πριν από το θρυλικό Painkiller. Οι Judas Priest και οι Talion, είναι Βρετανοί. Κάτι δε πάει καλά εδώ... ή μάλλον, κάτι πάει πολύ καλά, διότι αυτό που ένιωσα ακούγοντας αυτό το αριστούργημα, έχω να το νιώσω από τότε που άκουσα το Painkiller. Η φωνή του Graeme Wyatt σε πολλά σημεία μου θυμίζει κάτι, το οποίο δε μπορώ να προσδιορίσω επακριβώς.
Στο ομώνυμο Killing the world, μετά την ήρεμη και χαλαρωτική εισαγωγή, έρχεται εκείνη η επίθεση που έλεγα... Επίθεση απ' όλες τις πλευρές. Βρώμικο και σκληρό riff, μπασογραμμές που σκοτώνουν, drums που ανασταίνουν, φωνή στα ύψη. Μετά το διπλό drum kick (με το οποίο ο Johnny Lee Jackson μας δείχνει την τεχνική του) η αλλαγή είναι καθηλωτική: ένα όμορφο και παράλληλα σκληρό ρυθμικό τμήμα από τους τρεις υπόλοιπους τεχνίτες, πριν μπει στο παιχνίδι ο Graeme Wyatt. Προσωπικά, ξεχωρίζω το μπάσο, του οποίου ηγείται ο Phil Gavin, ο οποίος δίνει πολλές διαστάσεις στον ήχο. Μαζί με τον Johnny Lee Jackson στα drums, φυσικά. Πολύ καλό δίδυμο. Που και που, ο Pete Wadeson, μας ταϊζει με λίγες νότες από την κιθάρα του, καθώς κυλάει ο χρόνος. Αφού τελειώσει το επικό τμήμα, περνάμε στην φάση που όλη η ομάδα παίζει a-tutti: όλοι μαζί το ίδιο, στα ίδια επίπεδα, στις ίδιες νότες. Ο απόλυτος πανικός. Τόσο δυνατό και παράλληλα όμορφο ξύλο, ομολογώ ότι δεν έχω ξαναφάει.
Με το Sanctuary τα πράγματα είναι απλά, για 'μένα τουλάχιστον. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, τα riffs πέφτουν βροχή, ενώ το μπάσο πετάει κάπου κοντά στον Άρη. Το τοπίο καθαρίζει, καθώς ο Graeme Wyatt μπαίνει με την ηγετική του φωνή. Όλα κυλάνε με ρυθμούς ενός καταρράκτη: γρήγορα, δυνατά και βίαια. Ακούγοντας και τους τέσσερις να δίνουν ρέστα σε σχετικά χαλαρούς ρυθμούς (τονίζω το σχετικά), αυπομονώ για το πότε θα σκάσει αυτό το εργοστάσιο ισχύος. Σκάει. Αλλά για λίγα δευτερόλεπτα, όπου και απογοητεύτικα, επειδή ύστερα όλα συνεχίστηκαν όπως και πριν, με σχετικά χαλαρούς ρυθμούς. Όμως, στα 3 λεπτά περίπου, άρχισε το απόλυτο ολοκαύτωμα από solo, διπλό drum kick και τα συναφή... μόνο ένα sanctuary θα σας σώσει.
Το Living on the edge είναι όπως το φαντάστηκα από τα πρώτα του δευτερόλεπτα. Το φαντάστηκα ήρεμο. Μα έκανα λάθος. Η φωνή του Graeme Wyatt, αρχικά θα σας θυμίσει Quiet Riot (R.I.P. Kevin DuBrow). Λίγο πριν τα μέσα, ξεκινάει ένα μελωδικό solo, το οποίο διαδέχεται ένα γρηγορότερο αλλά και μικρότερο. Από εδώ και ύστερα, όλα και όλοι, αλλάζουν ρυθμό, ανεβάζουν ταχύτητα και συνεχίζουν έτσι μέχρι το τέλος. Ο τίτλος συνδυάζεται με το περιεχόμενο: στην αρχή χαλαρά, ύστερα η θύελλα, ζώντας στα άκρα.
Στο Speed thrills, έχουμε επίδειξη ταχύτητας, δύναμης, τεχνικής, αντοχής και ούτε ξέρω τι άλλο, από την μπαντάρα. Γιατί περί μπαντάρας πρόκειται.
Στο επικής διάρκειας, Laws of retaliation, η μπαντάρα τα δίνει όλα από την αρχή. Ο Johnny Lee Jackson μαζί με τον Phil Gavin δουλεύουν υπερωρίες, τα riffs του Pete Wadeson πέφτουν βροχή και ο Graeme Wyatt να βρυχάται. Μεταξύ 5ου και 6ου λεπτού, αρχίζει ο πανικός. Ο Phil Gavin μας επιβεβαιώνει ότι είναι κιθαρίστας Α' κλάσης. Μέχρι το τέλος, έχουμε ένα ρεσιτάλ από βαριά riffs, από καλοδουλεμένες μπασογραμμές, από τρελλό διπλό drum kick και από μια φωνή που καθηλώνει. Το κομμάτι είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο του δίσκου. Στο τέλος του, το κερασάκι στην τούρτα: άλλη μια σολάρα από τον κύριο Pete Wadeson.
To Screamin' for mercy με αποτελείωσε, ενώ έχω να σχολιάσω ακόμη ένα κομμάτι. Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σου δίνει η μπαντάρα, ώστε να ηρεμίσεις από την προηγούμενη κλωτσιά, φαντάζουν ένα μηδενικό μπροστά στον χαμό που ξετυλίγεται μπρος στα αυτία μου. Τα παιδιά έχουν ξεπεράσει τα όρια του power, του thrash, του speed. Έχουν πάει σε μια άλλη διάσταση. Η κορώνα του Graeme Wyatt στο 1 περίπου λεπτό με άφησε με το στόμα ανοιχτό... και αμέσως μετά, riffs που σκοτώνουν, solo που καθηλώνουν και διπλό drum kick μέχρι το τέλος. Το ένα solo διαδέχεται το άλλο, ξανά διπλή μπότα... και έτσι πάει μέχρι το τέλος. Το κομμάτι είναι το χάσιμο το ίδιο. Ωμή δύναμη.
Το Premonition το περίμενα γρήγορο, όπως όντως είναι. Εξάλλου, είναι το συντομότερα κομμάτι του δίσκου, ούτε 3 λεπτά. Από την πρώτη νότα, όλα πηγαίνουν με ταχύτητα φωτός. Διπλό drum kick, γεμάτες μπασογραμμές, απίστευτα solos μέχρι το τέλος. Πιστεύω, παρόλο που είναι το γρηγορότερο κομμάτι του δίσκου, συνάμα είναι και το "ευκολότερο" (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) σαν άκουσμα. Το Killing the world, για παράδειγμα, με "κούρασε" περισσότερο. Πιστεύω ότι το Premonition μπήκε τελευταίο γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο: να ξεκουράσει το αυτί, πριν κλείσει ο φάκελος Killing the world.
Όσο μεγάλοι και αν είστε, ότι και αν έχετε ακούσει, θα νιώσετε σαν μικρά παιδάκια, μετά από την καταιγίδα ονόματι Talion.
Όσο μεγάλοι και αν είστε, ότι και αν έχετε ακούσει, θα νιώσετε σαν μικρά παιδάκια, μετά από την καταιγίδα ονόματι Talion.
