Helstar - 1984 - Burning star

1. Burning star 03:50
2. Towards the unknown 04:44
3. Witch's eye 03:03
4. Run with the pack 06:38
5. Leather and lust 03:26
6. Possession 03:28
7. Shadows of Iga 04:59
8. Dracula's castle 04:51

Δίσκος - σταθμός. Έτσι και μόνο έτσι, μπορεί να χαρακτηριστεί το Burning star. Οι Helstar κατάφεραν να παντρέψουν το thrash/speed με το power metal και ο καρπός τους, είναι αυτό εδώ το διαμάντι. Ο δίσκος είναι μια θύελλα από riffs και solos χάρη στους Larry Barragan και Tom Rogers.

Η θεομηνία ξεκινά από το intro του Burning star, το οποίο αρχικά είναι απλά ήρεμο. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, έρχεται η κλωτσιά: όλα κυλάνε απειλητικά γρήγορα και ο James Rivera αναδεικνύει το ταλέντο του στα φωνητικά. Riff μετά το riff μαζί με τις κορώνες του James Rivera. Όλα κυλάνε ταχύτατα μέχρι το τέλος. Νομίζω πως με ένα και μόνο κομμάτι μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση για το τι ακολουθεί.

Το Towards the unknown αρχικά με άφησε αδιάφορο, για άγνωστους λόγους, μέχρι που ανακάλυψα πολλά όμορφα τμήματα κατά την διάρκειά του. Για παράδειγμα, το instrumental τμήμα μετά το intro είναι άκρως μελωδικό και τεχνικό, οι (πλέον κλασσικές) κορώνες του James Rivera (σε ορισμένa τμήματα, η φωνή του μοιάζει με του Ronnie James Dio) και με αποκορύφωμα το solo στην μέση της διαδρομής. Μελωδικό, τεχνικό, γρήγορο.

Ήρθε η ώρα να βαρύνει κάπως το κλίμα και εδώ έρχεται να βοηθήσει το Witch's eye. Power εισαγωγή και ευθύς αμέσως μπαίνουμε στο ψητό: ΠΟΛΥ βαριά riffs και απίστευτες μπασογραμμές από τον Paul Medina, φωνητικά στα ύψη, πράγμα που σίγουρα θα διαπιστώσετε. Το μειονέκτημα για εμένα είναι η παρουσία ενός μέτριου solo, το οποίο δεν αναδεικνύει σε καμία περίπτωση τις δυνατότητες του διδύμου Barragan - Rogers.

Όσο για το Run with the pack, ένα είναι αναμφίβολο: the calm before the storm. Το intro του θυμίζει ήχους από ρετρό μεταλλικό κουρδιστό ήχου, το οποίο σε ηρεμεί, μέχρις ώτου πάρει μπρος η μηχανή ονόματι Helstar, η οποία σε ταξιδεύει αλλού και το κομμάτι φαίνεται να έχει μεγάλη έκταση. Ειδικά στο solo, το οποίο με μαγεύει. Μέχρι τώρα δεν φαίνεται, δεν ξεχωρίζει, ο Hector Pavon στα drums, πράγμα που οφείλεται στο γεγονός ότι είναι γραμμένα σχετικά χαμηλά και δυσκολεύεται κανείς να τα διακρίνει όσο θα ήθελε. Μέχρι στιγμής.

Στο Leather and lust διακρίνεται και ακούγεται καλύτερα η δουλειά του Hector Pavon, διότι το κομμάτι οδηγείται από τα drums, χωρίς να λείπουν τα υπόλοιπα καλούδια. Η καλύτερη στιγμή του Possession είναι η πρωτότυπη αλλαγή ρυθμού στα μέσα του κομματιού με ένα solo, απλά καλό. Για μένα είναι το χειρότερο κομμάτι του δίσκου.

Το Shadows of Iga διαφέρει. Μπορεί να μην έχει την έκταση του Run with the pack, αλλά το χαμόγελο παραμένει στα χείλη μου και το πρόσωπό μου γεμίζει με εκφράσεις απορίας, όταν σκάει η κορώνα του James Rivera στην μέση του πουθενά.

Στο Dracula's castle και μόνο, υπάρχει ακουστικό τμήμα, γεγονός το οποίο προσδίδει μια γεύση μυστηρίου στην εισαγωγή. Μετά, για ακόμα μια φορά, εκρύγναται το ηφαίστειο "James Rivera". Προς το τέλος του καθιερωμένου solo έρχεται το αγαπημένο μου σημείο, όπου το δίδυμο παίζει τον ίδιο σκοπό και οι μπασογραμμές να το γεμίζουν. Τα κομμάτια του δίσκου έχουν αρκετά κοινά, όπως το solo στην μέση περίπου, κορώνες σε αναπάντεχα σημεία και διαβολικά riffs. Δεν μας χαλάει.

Εν κατακλείδι, θα πω ότι συνιστώ τον δίσκο σε όλους. Power speed metal.