Ruthless [US] - 1984 - Metal without mercy EP

1. Gates of Hell 04:18
2. Metal without mercy 04:47
3. Bury the axe 04:18
4. The fever 03:35
5. Mass killer 05:56

Το 1984 ήταν η χρονιά του metal. Δίσκοι - διαμάντια από γκρουπ - τιτάνες. Judas Priest, Saxon, Iron Maiden, Metallica και δεν συμμαζεύεται. Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο παρών ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1984. Έχει όλα τα στοιχεία τα οποία, κατ' εμέ, κάνουν έναν δίσκο δισκάρα. Και ας είναι ένα μικρό EP.

Το πρώτο κομμάτι, το Gates of Hell, λόγω ονόματος, το περίμενα περισσότερο μελό, για να είμαι ειλικρινής (ξέρετε πως πάνε αυτά). Τελικά μόνο μελό δεν είναι. Είναι ένας δυναμίτης με τα όλα του. Ατμοσφαιρική εισαγωγή με επεξεργασμένα φωνητικά (ώστε να θυμίζουν τον Εωσφόρο) και ευθύς αμέσως τα βαριά riffs, χάρη στο δίδυμο Ken McGee - Rollen Legman. Σωστή δουλειά δεν γίνεται χωρίς drums και μπάσο. Συγκεκριμένα, ο παραπάνω συνδυασμός, αποτελεί το μισό ενός συγκροτήματος, άσχετα από πόσα μέλη αποτελείται όλο το συγκρότημα. Το ζεύγος Todd Billings - Jack Black τα καταφέρνει περίφημα. Το κερασάκι στην τούρτα: η κορώνα του Sami De John στην εισαγωγή (εδώ από το μυαλό μου πέρασε ο Rob Halford). Όλα καλά μέχρι στιγμής: heavy riffs και μπασογραμμές, άπταιστο drumming μαζί με ένα δείγμα φωνητικών ικανοτήτων. Φτάνει με την εισαγωγή, ήρθε η ώρα του κυρίως πιάτου. Καλά κάνει και ονομάζεται έτσι ο δίσκος, διότι αρχίζει το metal χωρίς οίκτρο. Τα φωνητικά του Sami De John είναι κορυφαία και υπό την συνοδεία των υπολοίπων, δημιουργούν μια χιονοστιβάδα η οποία ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα της. Ειδικά τα αυτία μας. Αξιομνημόνευτο είναι το σημείο (προς το τέλος) όπου ξεκινάει το solo. Παρόλο που κάποια στιγμή πάει σε δεύτερο πλάνο, δεν σταματάει και συνεχίζει να κρατάει τα ηνία μέχρι το τέλος.

Στο Metal without mercy, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα από τα πρώτα δευτερόλεπτα. To σκηνικό αρχίζει και βαραίνει: τα riffs πέφτουν βροχή, τα drums ξυπνάνε νεκρούς και τα φωνητικά να ηγούνται της παράστασης. Οι ρυθμοί δεν είναι ιδιαίτερα ανεβασμένοι μέχρι στιγμής, επικρατούν μεσαίες ταχύτητες. Στα 2 solo του κομματιού ισχύει η παραπάνω παρατήρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι αυτά δεν είναι τεχνικά και μελωδικά. Το κάθε άλλο. Τα υψηλά φωνητικά, προς το τέλος του κομματιού, θυμίζουν για άλλη μια φορά Rob Halford. Στo intro του Bury the axe, διακρίνεται καθαρά το μπάσο (πράγμα που λατρεύω) όπου αμέσως έρχεται ο Sami De John και με ένα δυνατό "All right!!!" δίνει power διαστάσεις στο κομμάτι. Μετά από ένα μίνι solo, μας ταξιδεύει με την φωνή του. Έπειτα, ένα solo διαδέχεται μια αλλαγή ρυθμού. Αργότερα, πάλι τα ίδια: συνεχείς εναλλαγές φωνής - solo. Έτσι μέχρι το τέλος. Πολύ όμορφα.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα για κάτι γρήγορο. Ήρθε η ώρα του The fever. Το γρήγορο διπέταλο και τα riffs - βροχή να παίζουν τον ρόλο του συνοδού, ανεβάζουν ακόμη περισσότερο τον πήχη. Από το πρώτο δευτερόλεπτο οι ρυθμοί αυξήθηκαν κατά 100% και πλέον ταξιδεύουμε με power/speed ταχύτητες. Το ίδιο ισχύει και για το solo.Το The fever είναι το γρηγορότερο του δίσκου, συνάμα και το μικρότερο σε διάρκεια. Συνήθως έτσι γίνονται αυτά. Δυστυχώς.

Το Mass killer, σε αντίθεση με το The fever, είναι πιο αργό και μεγάλυτερο σε διάρκεια (συγκεκριμένα, είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια απ' όλα τα υπόλοιπα κομμάτια). Η εισαγωγή είναι αργή και πεντακάθαρη. Η ποιότητα συνεχίζει και παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Σε υψηλά επίπεδα είναι και η φωνή του Sami De John, η οποία αυξάνει τους ρυθμούς. Τα riffs επικρατούν και οδηγούν τους πάντες και τα πάντα. Βασικά, δεν σταματάνε ποτέ. Το προαναφερθέν γεγονός και το όλο concept, με έκανε να σκέφτω το Alice in Hell των Annihilator. Πιο συγκεκριμένα, το Alison Hell. Στα μέσα του Mass killer, έχουμε μια αξιοσέβαστη αλλαγή ρυθμού, με ένα όμορφο solo για κλείσιμο. Στα τελευταία λεπτά οι ρυθμοί τείνουν να ανέβουν και αυτό συμβαίνει όταν ξεκινάει το solo, το οποίο είναι το πιο μελωδικό και το πιο τεχνικό όλου του δίσκου. Διαρκεί τόσο ώστε να μη κουράζει, αλλά και να να μην φαίνεται λιλλιπούτειο. Στο τέλος, διακρίνεται μια ομοιότητα με το Gates of Hell: το solo περνάει σε δεύτερο πλάνο, σε αντίθεση με την φωνή που βρίσκεται σε πρώτο, δεν σταματάει και συνεχίζει να κρατάει τα ηνία μέχρι το τέλος.

Ο δίσκος δεν ονομάζεται άδικα έτσι. Πράγματι, είναι metal χωρίς οίκτο από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτό του. Χρειάζεται να πω και άλλα?